arni

Chciałem tu umieścić cos co niedawno napisałem by nie przepadlo nie zgineło - bo to róznie bywa z danymi przechowywanymi na komputerze (zwlaszcza moim hihi). Inne wierszyki mam juz zgrane tylko tych nie wiec poki co umieszcze je tu tak na wszelki wypadek hihi :).

Na zawsze.     7.04.2005

Tysiące słów i myśli nie wypowiedzianych,

owianych w tajemniczość i nią oplątanych,

wciąż tli mi się w głowie, coraz więcej,

wymnażanych jedne od drugiego,

przechodząc złożony proces do myśli idealnych,

które poprzez ich wielkość zostają,

w pamięciach innych zapisane.

Depresja.     7.04.2005

Wciąż uwięzieni,

zakuci w łańcuch,

od narodzin po śmierć,

wciąż niewolnikami świata

i ludzkiej nienawiści i złości,

z każdym dniem umieramy

w zakątkach własnych myśli.

Czy zauważyliście w codzienności każdego dnia, że przeciętny Polak jest ciągle czymś przygnębiony, smutny itp. Każdy, kto był na wschodzie powinien mnie zrozumieć. Czy zauważyliście, na co dzień przechadzając się ulicami, na przystankach czekając na autobus, w drodze. Wszędzie gdzie człowiek się nie oglądnie widać takie same twarzy, ludzi smutnych. Zero uśmiechu na twarzy, zero wesołości, ciągle tylko smutek dookoła nas. Owszem ludzie, kiedy są w grupkach widać ze są szczęśliwi, widać, że żartują sobie, wygłupiają się, są weseli. Zaś większość jako jednostka, czekając gdzieś czy idąc do koś w gronie obcych ludzi. Ma na twarzy wyraz smutku, obojętności, niezadowolenia. Czy naród polski musi być taki szary. Od czasów komuny, kiedy to w Polsce powstawały masowo budynki (przeważnie w odcieniach szarości), przyjęło się ze polska jest krajem szarym, w którym mieszkają szarzy ludzie. A przecież doskonale każdy z nas wie ze tak nie jest i nie musi być. W Polsce w ostatnich czasach dużo się zmienia, pojawia się więcej kolorystyki na budynkach, w ubiorze ludzi. Ale wciąż ludzie z tym niesmacznym wyrazem na twarzy, kreują ciągle ten obraz szarej rzeczywistości polski. Przecież można to zmienić każdy z nas wie ze im częściej się uśmiecha, otacza się ludźmi pogodnymi tym więcej optymizmu w jego życiu tym bardziej jest szczęśliwi, wiec, dlaczego się nikt o to nie stara, skoro każdy z nas doskonale o tym wie. Czy naprawdę aż tak bardzo boimy się ludziom okazywać swoje uczucia ze kryjemy je pod maska obojętności. Przecież tak nie musi być, popatrzcie na kraje zachodnie, czy kiedy kolwiek będąc tam na wakacjach bądź w celach zarobkowych, nie czuliście ze tam jest pięknie ze życie tam jest zupełnie inne ze tam można by było zostać i żyć, będąc szczęśliwy. I ta niechęć powrotu do polski do tej szarości. Ale przecież tak nie musi być jesteśmy młodzi i możemy zmienić obyczaje panujące w tej Polsce. Wyobraźcie sobie ze, na co dzień spotykalibyście masę ludzi pogodnych wesołych, czy wasze życie nie było by wtedy bardziej weselsze, nie żylibyście codziennymi problemami, ta nasza codzienność by się zmieniła i problemy by były tylko zakątkiem naszych domów, a na zewnątrz dużo uśmiechu, humoru i pogodności. Czy nie sadzicie ze tak żyło by się wiele lepiej, czy ta nasza polska ‘robotnicza’ nie była by już taka szara tylko nabrała więcej kolorów. Przecież w tym kraju żyją tacy sami ludzie jak w innych zachodnich krajach, tylko bardziej ubodzy – ale to nie znaczy ze musimy okazywać, na co dzień, że mamy problemy, że nas coś gnębi. Nie musimy tworzyć obrazu ze Polacy to naród narzekający na wszystko, co nas otacza i na wszystkich, co nas otaczają. Wystarczy, że każdy z nas wprowadzi w swoje życie więcej pogodności i uśmiechu, na co dzień – choć by z błahych powodów.

Cały dzień spędziwszy na monotonni i nauce położył się i usnął, wstawszy późnym wieczorem po kilku godzinach snu, który był jak letarg, odcięty odizolowany od społeczeństwa, usiadł w swoim wygodnym fotelu. Zjadł na kolacje 6 tabletek popijając kawa, wypalił papierosa i tak siedział w rogu pokoju przy blasku nie wielkiej lampki w końcu pokoju, gdzieś przez wszystkich zapomniany. Wypił kawę do końca i odszedł w otchłań ciemności oddając się ukojającemu snu, co się z nim stało? Nikt nie wie przepadł gdzieś w odchlaniach głębokiego snu, czy wróci nikt nie wie. A nim odszedł jedyne, co wiemy to ze zżerał go piekielny płomień od środka, czuł jak wszystkie wnętrzności pali mu ogromny ogień, wątroba, dwunastnica i żołądek, przeżarte wnętrzności wykańczały go z każdym dniem, czy żyje? Kto wie, jak przystało na męczennika, który niesie na swoich barkach ogromne grzechy, pewnie żyje umierając z każdym dniem. Za kogo tak cierpiał? Nikt nie wie, widocznie taki był mu pisany los. Inni ludzie się cieszą radują i plączą, spędzają piękne i słoneczne dni, ale by była zachowana równowaga na tym świecie ktoś inny musi za to cierpieć, czy on był taka osoba? Widocznie tak, taki miał być jego los, taki miał sens istnienia, odpokutować grzechy innych. Dlaczego to on został do tego wybrany? Widocznie był bardzo silna osoba psychicznie i fizycznie. Ktoś tam na górze miał poważne plany w stosunku do niego. A jakie plany? Cóż to tylko nasz stwórca wie. Gdzie go znaleźć? Na to pytanie trzeba sobie samemu odpowiedzieć, on odnalazł go w sobie, dzięki temu miał siłę by przetrwać każdy dzień. Skąd wiedział, że to on? Nie wiedział, ale głęboka wiara i wielka miłość do niego jednoczyła go z nim. Dlaczego walczył i nie poddał się? Bo kochał go i chciał żyć dla niego.

Dlaczego tak jest ?

Przez większość życia nienawidziłem Boga, nienawidziłem religii katolickiej, wypierałem się tego na wszelkie możliwe sposoby. Od wczesnych lat dzieciństwa, mocna wiara moich rodziców powodowała bunt we mnie do wiary. Chodzenie na msze wyśmiewanie się ze wszystkiego i z głupoty ludzkiej ze ślepo idą za czymś czego nie ma. To wszystko zaczęło się bardzo wcześnie, na początku byłem małym gówniarzem który czując respekt przed rodzicami ze może oberwać chodziłem do kościoła katolickiego, by mieć własny grosz własne oszczędności pieniądze które dawali mi rodzice na tace odkładałem dla siebie. Później  poszedłem do komunii, a jak stawałem się coraz starszy zacząłem to olewać, wolałem pójść z kumplami, nawet ich namówić do innych złych rzeczy byle by w kościele nie siedzieć, bunt do księży na religii i złe zachowanie oraz nie szanowanie kościoła. To był mój świat. W wieku 12 lat zrobiłem cos co moim zdaniem nie miało już odwrotu, parę lat później czułem że nawet jeśli kiedyś bym chciał wrócić do tego to już nie wrócę, bo jestem przez Boga potępiony. Ale wtedy mnie to nie obchodziło zrobiłem co zrobiłem i miałem gdzieś co Boga, wszystko co mnie złego spotykało w życiu zawsze obwiniałem Jego, ze mnie nienawidzi. (dlaczego – teraz sadze ze to tez było spowodowane rodzicami, bo oni zagorzali katolicy, a za byle pierdole obrywałem w domu od nich, wiec pewnie wtedy myślałem sobie skoro tacy ludzie są katolikami i to przez katolicyzm jest uznawane za dobro – wiec to by wyjaśniało dlaczego tak bardzo znienawidziłem cała ta religie)

Tak było przez długi okres czasu, później zaczęła się szkoła średnia, uciekanie przed problemami do alkoholu, wojny z rodzicami w domu, chęć śmierci odejścia ze świata na którym się nie jest potrzebnym. Czasami we śnie proszenie Boga o to by pomógł w odejściu z tego świata, a w dzień zagłębianie się we wszystko co było nastawione tylko antykatolicko (literatura, otoczenie) i nienawiść w sercu ze Bóg mnie nie wysłuchał. W końcu kiedyś usłyszałem od kumpla ze Papież do Polski przyjeżdża, ale nic mnie on nie obchodził – dla mnie był zwykłym człowiekiem który dopchał się do władzy i wciska ludziom kit na lepsze jutro. Pamiętam ze kumpel wpadł wtedy na pomysł ze może pojedziemy do Krakowa przynajmniej zobaczyć, a za chwile drugi kumpel wyskoczył z tym ze ma lepszy pomysł żebyśmy pojechali do Krakowa trochę skinów potępić, no i oczywiście już plany itp. (już wtedy miałem problemy z nogą, kumpel mnie potracił lekko i skręciłem nogę w kolanie – kumple przeze mnie nie pojechali a ja przeleżałem w domu tydzień czasu). A w szkole na religii księża mnie tak doskonale znali (zwłaszcza proboszcz) ze nic mi nie byli w stanie zrobić woleli mnie unikać a na lekcji religii woleli mnie nie prowokować. Bo potrafiłem pościć wiązankę tak ze księdza zatykało, a proboszcz kiedyś na pierwszych zajęciach pamiętam ze położył mi rękę na ramieniu (bo taki miał zwyczaj), a ja zrobiłem coś ze już nigdy więcej mnie nie dotknął ani nawet słowem się do mnie nie odezwał. Jak rozmawiałem z kimś na lekcji nigdy do mnie nie powiedział nic tylko do osoby z która rozmawiałem by się przesiadła albo cos w tym stylu. Wiedział ze się ze mną nie dogada i czuł pewien respekt do mnie a ja po prostu potrzebowałem pomocy której mi nie potrafił nikt udzielić. W końcu w wieku 20 lat nim obroniłem maturę wydarzyło się coś – przez co przeszedłem poważne załamanie psychiczne (chyba już nie wytrzymałem tego wszystkiego). Chciałem po prostu zniknąć od wszystkich znaleźć się gdzieś jak najdalej stąd a może nawet w innym świecie. Wtedy zdarzyło się coś co wpłynęło na odmienianie się mojego życia. Moi rodzice odnaleźli mnie wyjaśnili wiele i wiele zrozumiałem (heh właśnie mam oczy pełne łez).

Oczywiście nie od razu Rzym zbudowano, ten proces trochę musiał trwać ale było lepiej na studiach na pierwszym roku zacząłem bawić się narkotykami – przez pierwszy rok w ogóle nie zdawałem sobie sprawy ze jestem na studiach. Znałem pewna wspaniała dziewczynę katoliczkę, zaproponowała mi ze pójdzie kiedyś ze mną do kościoła, po raz pierwszy raz w życiu czułem się jak by kazanie które ksiądz mówił było skierowane bezpośrednio do mojej osoby. Po pierwszym roku skończyłem z narkotykami, któregoś zimowego dnia w niedziele przechadzając się po mieście uznałem ze po jaka cholere mam marznąć kiedy mogę sobie w kościele postać. I tak od 18 stycznia 2004 chodzę do kościołka nie opuściłem żadnej mszy (chyba ze byłem chory). Jak zacząłem chodzić do kościołka poznałem wiele osób które mi wyjaśniły ze Bóg nigdy się na mnie nie mścił ze wszystkie złe rzeczy które mnie spotykały to były kłody rzucane mi pod nogi po to by sprawdzić mnie, to miało mnie nauczyć – by wiele wynieść z życia z różnych sytuacji które mnie spotykały. W końcu to zrozumiałem, później poznałem pewna dziewczynę którą pokochałem a która nauczyła mnie kochać Boga. A parę dni temu się rozchorowałem w czwartek czułem ze się przeziębiłem w piątek już rano jak wstałem byłem chory, dowiedziałem się ze Jan Paweł II umiera, poczułem ze moja choroba jest pokutą skoro w tym samym czasie się rozchorowałem co Papież. Nim umarł przez te dni było mi żal go i czułem pustkę wielką w sobie ze nigdy nie miałem okazji go poznać. Od kiedy umarł w mym sercu jest wielki smutek i żal, żal za to ze tak w życiu swoim narozrabiałem i nie wiem czy kiedy kolwiek Bóg mi to wybaczy nie wiem. Choć bym miałbyć już na zawsze potępiony – będę starał się odbudowywać wiarę w niego, chce go kochać bo on nigdy mnie nie opuścił choć byłem zły na niego. Papież umarł a ja się buntuje przeciwko temu nie chciałem by umarł – ten smutek i rozpacz wielu za nim wzbudziła we mnie chęć interesowania się jego życiem, bronienia go. Czasami płacze ze odszedł – czuje tak ogromny smutek i rozpacz w sercu że odszedł i nie wiem dlaczego to czuje. Wiem że nie byłem dobrym człowiekiem, zawsze kroczyłem własnymi drogami i nie szedłem na ustępstwa. Teraz choć w sercu mam wielką chęć zmiany nawracania się nie wiem czy jestem w stanie zmyć swoje grzechy, grzechy przeszłości za to co uczyniłem. Może kiedyś zostanie mi wszystko przebaczone, a może nie. Jeśli nie trudno nie będę go winił za to sam gdybym był ojcem i miał takiego syna ciężko było by mi wybaczyć mu, wiec nie oczekuje wybaczenia z jego strony. Ale chce to odpokutować, chciałbym by mi dał szanse i będę się o to starał długo. Zawsze w życiu pomagałem innym służyłem dobrą radą choć nigdy nie potrafiłem pomóc sobie. Nikt mi nie potrafił pomóc. Może dlatego że nie pozwalałem innym na to by mi pomogli.

A co będzie dalej ?

Nie wiem nie potrafię na to pytanie teraz sobie odpowiedzieć, mam nadzieje ze będzie dobrze i z każdym dniem tylko coraz lepiej. Teraz kiedy nasz pasterz narodów odszedł będzie trudno. Ale Bóg nie odszedł zawsze będzie przy nas, może jeszcze nie raz uda nam się w życiu spotkać kogoś podobnego do Jana Pawła II. Nie znane są wyroku Boskie. Możemy tylko czekać i mieć w sercu nadzieje i miłość.

(dodane: 8.04.2005)